بهاء إيعالي
این ادیبان دیدگاه‌های متمایزی درباره زندگی اجتماعی مردم عادی و ظهور طبقه متوسط در جامعه روسیه ارائه دادند، بنابراین آثارشان برای درک فرهنگ و اندیشه روسیه در قرن نوزدهم همچنان اهمیت دارد. در اینجا به برخی از این صداهای فراموش‌شده می‌پردازیم که شایسته کشف مجدد هستند و از طریق مطالعه مسیر زندگی و آثار آن‌ها، نقش مهمی را که در شکل‌گیری هویت فرهنگی و فکری روسیه ایفا کردند، آشکار می‌سازیم.
آپولون مایکو: شاعر انقلاب آرام
به راحتی می‌توان آپولون نیکولایویچ مایکو (۱۸۲۱-۱۸۹۷) را به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین شاعران جنبش رومانتیسم روسیه طبقه‌بندی کرد، او یکی از صداهای برجسته‌ای به شمار می‌رود که درباره میراث «انقلاب دکابریست‌ها» نوشت و در تلاش بود تا سنت‌های کلاسیک شعری را با مواضع سیاسی مترقی درآمیزد. علیرغم سهم عمیقش در شعر، نقد و ترجمه، میراث ادبی او در مقایسه با غول‌هایی چون پوشکین و باکونین ناشناخته باقی ماند.
مایکو در خانواده‌ای از هنرمندان متولد شد؛ پدرش نیکولای مایکو (۱۷۹۴-۱۸۷۳) نقاش برجسته‌ای در محافل هنری روسیه بود، و مادرش یوگنی پترونا مایکووا (۱۸۰۳-۱۸۸۰) شاعر و نویسنده بود. برادرش والریان (۱۸۲۳-۱۸۴۷) نویسنده و منتقد ادبی بود و اولین کسی بود که رویکرد علمی روسی را در هنر نقد ادبی ارائه داد، در حالی که برادر کوچکترش لئونید (۱۸۳۹-۱۹۰۰) به کار و تحقیق در زمینه تاریخ روی آورد و به عضویت آکادمی علوم سن پترزبورگ درآمد. آپولون تحصیلات خود را در خانه زیر نظر ولادیمیر سولونیتسین و ایوان گنچاروف گذراند، پیش از آنکه به دانشکده حقوق دانشگاه سن پترزبورگ بپیوندد و در آنجا زبان لاتین و یونانی باستان را بیاموزد، این امر به او کمک کرد تا آثار کلاسیک یونانی و رومی را در متون اصلی آن‌ها بخواند.
یکی از صداهایی که درباره میراث «انقلاب دکابریست‌ها» نوشت، به‌ویژه در قصیده «شاهزاده خانم» که ایده‌آل‌های نسل جوان آن زمان را بررسی می‌کرد و به‌منزله محکومیتی برای شرایط سیاسی و اجتماعی روسیه بود.ترجمه‌های او از آثار کلاسیک شرق باستان، و در رأس آن‌ها حماسه شعری «حکایت لشکرکشی ایگور» که آن را از اسلاوی شرقی باستان به روسی مدرن ترجمه کرد، در ارائه میراث کلاسیک اسلاوی به نسل‌های جدید اهمیت داشت. با وجود تقدیر معاصرانش، این آثار تقریباً به فراموشی سپرده شدند، درست مانند آثار ادبی او که پس از ظهور نوشته‌های محبوب‌تر، تأثیر آن‌ها کاهش یافت. با این حال، شعر او گواهی بر آرمان‌های انقلابی آرامی است که روشنفکران روس در پی تحقق آن‌ها بودند.
مایکو تحت تأثیر ایده‌های روشنگری و فراخوان‌های اصلاحات در روسیه بود و به دنبال جامعه‌ای آزادتر و کم‌تر سرکوبگر بود. همان‌طور که قبلاً ذکر شد، آپولون یکی از صداهایی است که درباره میراث «انقلاب دکابریست‌ها» نوشت، به‌ویژه در قصیده «شاهزاده خانم» که ایده‌آل‌های نسل جوان آن زمان را بررسی می‌کرد و به‌منزله محکومیتی برای شرایط سیاسی و اجتماعی روسیه، از جمله روش‌های خشونت‌آمیز مورد استفاده توسط افراط‌گرایان بود. همچنین قصیده «دو سرنوشت» او، تأملی تأثیرگذار بر مسیرهای متفاوتی است که افراد می‌توانند در پیش بگیرند و قدرت سرنوشت را در شکل‌دهی زندگی انسان‌ها برجسته می‌کند: این قصیده ایده سرنوشت را به‌عنوان نیرویی که مسیر زندگی انسان را تعیین می‌کند و افراد نمی‌توانند از تأثیرات آن بگریزند، به نمایش می‌گذارد.
مایکو شاعری مترقی و لیبرال بود که سنت‌های کلاسیک را با ایده‌های انقلابی ترکیب کرد، و با وجود اینکه آثارش به اندازه هم‌عصرانش محبوبیت نیافت، سهم او در ادبیات روسیه همچنان حائز اهمیت است و ترجمه‌ها و اشعارش دلیلی بر آرزوهای نسل او برای تغییرات اجتماعی و سیاسی است و میراث او شایسته کشف مجدد در ادبیات روسیه است.
ایوان گنچاروف: «اوبلوموف» و ثبت رکود
ایوان الکساندروویچ گنچاروف (۱۸۱۲-۱۸۹۱) در میان نویسندگان روس جایگاه ویژه‌ای دارد، اگرچه آثارش به اندازۀ آثار معاصرانش مانند داستایوفسکی و تولستوی مورد تقدیر قرار نگرفت. شاید برجسته‌ترین نمونه از ارزش ادبی او، رمان جاودانه‌اش «اوبلوموف» باشد که در آن نقدی تند بر جامعه روسیه در قرن نوزدهم ارائه می‌دهد و بر جمود فکری و اخلاقی طبقه اشراف تمرکز می‌کند. گنچاروف در این رمان شخصیت اوبلوموف را به‌عنوان نمادی از ناتوانی طبقه نجیب‌زاده در تعامل با تغییرات اجتماعی و سیاسی به تصویر می‌کشد، به‌طوری که رنج او فراتر از یک تنبلی شخصی رفته و به نمایندگی از گروهی تبدیل می‌شود که از تطبیق با متغیرها ناتوان مانده و آن را به آینه‌ای برای جمود جمعی که مانع جامعه روسیه در آن دوره شده بود، تبدیل می‌کند.
گنچاروف در «اوبلوموف» تنها به نقد فرد بسنده نمی‌کند، بلکه تصویری از جامعه‌ای ارائه می‌دهد که میان سنت‌های قدیمی و فشارهای نوسازی گیر افتاده و این نشان‌دهنده جدایی نخبگان از واقعیت اجتماعی گسترده‌تر است.
گنچاروف در «اوبلوموف» تنها به نقد فرد بسنده نمی‌کند، بلکه تصویری از جامعه‌ای ارائه می‌دهد که میان سنت‌های قدیمی و فشارهای نوسازی گیر افتاده و این نشان‌دهنده جدایی نخبگان از واقعیت اجتماعی گسترده‌تر است: رمان طبقه اشراف را دور از دغدغه‌های طبقات پایین‌تر (مانند دهقانان و طبقه متوسط در حال ظهور) نشان می‌دهد و به یک نقد اجتماعی جامع تبدیل می‌شود. در حالی که اوبلوموف نمونه‌ای از واقع‌گرایی روسیه به شمار می‌رود، از تصویرسازی زندگی روزمره فراتر رفته و به درگیری روانی شخصیت‌های خود می‌پردازد، و از این طریق گنچاروف نشان می‌دهد که چگونه فلج فکری و رکود فرد را از تعامل با جهان جدا می‌کند، و به درگیری درونی میان میل به تغییر و ترس از شکست اشاره می‌کند، که این پیش‌درآمدی بر رمان‌های روان‌شناختی است که داستایوفسکی بعداً نوشت.
علاوه بر «اوبلوموف»، گنچاروف رمان‌های دیگری مانند «پرتگاه» را نوشت که خطوط درگیری درونی میان خواسته‌های شخصی و محدودیت‌های اجتماعی را ترسیم می‌کند، ضمن اینکه بر مبارزه برای خودشناسی در میان ناامیدی و رکود در جامعه روسیه در قرن نوزدهم تأکید می‌کند، و همچنین رمان «همان داستان قدیمی» که پوچی و رکود زندگی را بازتاب می‌دهد، به‌طوری که شخصیت‌ها در یک روال خسته‌کننده و درگیری درونی میان خواسته‌های شخصی و فشارهای اجتماعی گیر افتاده‌اند. اگرچه این آثار به همان اندازه مورد تقدیر قرار نگرفتند، اما دیدگاه انتقادی گنچاروف در مورد رکود اجتماعی را تکمیل می‌کنند. با گذشت زمان، و علیرغم به حاشیه رانده شدن او در مقایسه با سایر نویسندگان، میراث گنچاروف در ادبیات روسیه اهمیت بسزایی دارد، زیرا مسائل اجتماعی و اخلاقی را به تصویر می‌کشد که امروزه نیز معتبرند، به‌ویژه در تحلیل بحران‌های روانی و فکری افراد در یک جامعه در حال تغییر.
آلکسی پیسمسکی: پوچی جامعه روسیه
شاید اغراق‌آمیز باشد که آلکسی فئوفیلاکتوویچ پیسمسکی (۱۸۲۱-۱۸۸۱) را در ردیف ادیبان بزرگی مانند فئودور داستایوفسکی و ایوان تورگنیف قرار دهیم، اما با خواندن او نویسنده‌ای خلاق را کشف خواهیم کرد که با هوش سرشار و نقد اجتماعی جسورانه‌اش متمایز بود، که این امر او را به یکی از برجسته‌ترین ناظران اجتماعی در قرن نوزدهم تبدیل کرد. درست است که او در خانواده‌ای نجیب‌زاده متولد شد، اما به سرعت امتیازاتی را که پیشینه‌اش به او می‌داد رد کرد و به انتقاد از طبقات اجتماعی در روسیه و آشکار کردن انحطاط اخلاقیات آن روی آورد. او این رویکرد را از اولین رمان خود «ساده‌لوح» آغاز کرد که در آن به تنش بین سنت‌های اجتماعی و خواسته‌های فردی می‌پردازد و در آن پیچیدگی‌های طبیعت انسان و تلاش برای سعادت شخصی، علاوه بر تضاد بین احساسات واقعی و انتظارات جامعه، برجسته می‌شود. این همان چیزی است که ما در رمان‌های مختلف او می‌یابیم که برجسته‌ترین آن‌ها «بویارشینا»، «هزار روح» و «گناه پیری» هستند.
او یکی از ستون‌های واقع‌گرایی روسیه باقی می‌ماند، زیرا میراث ادبی طعنه‌آمیز و آشکارکننده عیوب جامعه روسیه را به جا گذاشت و تأثیر او در ادبیات روسیه در طول نسل‌ها ماندگار شد.
با این حال، نبوغ پیسمسکی در اوج خود در کار او به‌عنوان نمایشنامه‌نویس نمایان شد، زیرا تئاتر او با واقع‌گرایی تراژیک سخت‌گیرانه‌ای متمایز بود که پوچی شایع در جامعه روسیه را مجسم می‌کرد و در آن به طبقات اشراف، روشنفکران و بورژوازی جدید می‌پرداخت و آن‌ها را به‌عنوان گروه‌هایی پر از اشتباه و ریا به تصویر می‌کشید. این امر در نمایشنامه جاودانه‌اش، «سرنوشتی تلخ»، تجسم یافت که حول عواقب اغلب سخت ناشی از انتخاب‌های انسان، فشارهای اجتماعی و فداکاری‌های شخصی می‌چرخد: این نمایشنامه درگیری‌های عاطفی و روانی شخصیت‌های خود را بررسی می‌کند و در پیچیدگی‌های طبیعت انسان فرو می‌رود و درگیری بین ارضای شخصی و محدودیت‌هایی را که جامعه اعمال می‌کند، نشان می‌دهد.
پیسمسکی همچنین روشنفکران روسی را که علیرغم گفتمان اصلاح‌طلبانه، در دام‌های اخلاقی‌ای که اشرافیت در آن افتاده بود، گرفتار می‌شدند، به چالش کشید. از طریق آثارش نشان داد که اصلاحات نمی‌تواند تنها از تغییر افراد در طبقات بالا حاصل شود، بلکه نیاز به تغییر اجتماعی عمیق‌تری دارد. اگرچه آثار او به شهرتی که تورگنیف یا داستایوفسکی به دست آوردند، نرسید، اما پیسمسکی یکی از ستون‌های واقع‌گرایی روسیه باقی می‌ماند، زیرا میراث ادبی طعنه‌آمیز و آشکارکننده عیوب جامعه روسیه را به جا گذاشت و تأثیر او در ادبیات روسیه در طول نسل‌ها باقی ماند.
الکساندر اوستروفسکی: بنیان‌گذار تئاتر واقع‌گرای روسیه
الکساندر نیکولایویچ اوستروفسکی (۱۸۲۳-۱۸۸۶) بدون شک بنیان‌گذار تئاتر واقع‌گرای روسیه به شمار می‌رود، زیرا مجموعه‌ای از نمایشنامه‌ها را ارائه داد که به زندگی مردم ساده و عادی در روسیه و رنج‌های آن‌ها می‌پرداخت. درست است که نام او در سطح جهانی به اندازه نمایشنامه‌نویسان بزرگ روس (مانند چخوف، آندرییف، گوگول و پوشکین) برجسته نشد، اما تأثیر او در تئاتر روسیه قابل اغماض نیست، زیرا او با به تصویر کشیدن واقعیت اجتماعی با حساسیت و دقت به توسعه آن کمک کرد.
اوستروفسکی در مسکو متولد شد، پدرش وکیلی بود که بعداً به یک مقام عالی‌رتبه دولتی تبدیل شد و در سال ۱۸۳۹ عنوان اشرافیت را کسب کرد. اگرچه او راه پدرش را در پیش گرفت و برای تحصیل در رشته حقوق به دانشگاه مسکو رفت، اما بعداً تصمیم گرفت در دنیای تئاتر غرق شود و به یکی از برجسته‌ترین نویسندگان عصر خود تبدیل شد. مسیر تئاتری او از دهه ۱۸۴۰ تا زمان مرگش ادامه یافت، به‌طور خاص از زمانی که اولین نمایشنامه‌اش «تصویر خانوادگی» در سال ۱۸۴۷ منتشر شد تا آخرین نمایشنامه‌اش «مرد خوش‌تیپ» که در سال ۱۸۸۲ منتشر شد. بسیاری از فیلم‌ها و آثار اپرا از نمایشنامه‌های او اقتباس شده‌اند، که شاید برجسته‌ترین آن‌ها فیلم «آخرین قربانی» (۱۹۷۵) به کارگردانی پیوتر تودوروفسکی و اپرای چک «کاتیا کابانوا» (۱۹۲۱) اثر لئوش یاناچک (اقتباس شده از نمایشنامه «طوفان») باشد.
میراث اوستروفسکی در تئاتر روسیه یک مرجع عظیم است، زیرا او نقش صحنه را به‌عنوان آینه‌ای برای جامعه و ابزاری برای نقد اخلاقی بازتعریف کرد و به دنیای مردم ساده و عامه حضوری دراماتیک بی‌سابقه‌ای بخشید.
آنچه آثار او را متمایز می‌کند، افراط در واقع‌گرایی است، به طوری که زندگی را همان‌طور که هست با تمام پیچیدگی‌های اخلاقی و اجتماعی‌اش به تصویر می‌کشد. در نمایشنامه‌هایش که برجسته‌ترین آن‌ها «طوفان» (۱۸۵۹) و «جنگل» (۱۸۷۱) هستند، انحطاط اخلاقی و ریاکاری در جامعه روسیه، به‌ویژه در طبقات اشراف و تجاری، را نقد کرد و بر رنج دهقانان و زنان تمرکز داشت. لازم به ذکر است که تصویرسازی او از زنان در عصر خود نوآورانه بود، زیرا آن‌ها را به‌عنوان شخصیت‌هایی نشان می‌داد که برای استقلال و زندگی شرافتمندانه مبارزه می‌کنند.
او همچنین بر تأکید بر این نکته متعهد بود که اعمال شخصی به نتایج اجتماعی و اخلاقی منجر می‌شود، که این امر آثار او را در دوره‌ای که شاهد تغییرات سیاسی بسیاری در روسیه بود، پر از تنش‌های اخلاقی می‌کرد. اوستروفسکی خود را از تنش سیاسی در امپراتوری آن زمان دور نکرد، زیرا به‌شدت از نظام موجود انتقاد می‌کرد و اصلاحات اجتماعی را توصیه می‌نمود. اگرچه او مستقیماً یک سیاستمدار نبود، اما نقد او بر اخلاقیات اجتماعی و اقتصادی تأثیر بسزایی در تحریک تفکر اصلاح‌طلبانه در روسیه‌ای داشت که مقامات فعلی‌اش با آثار او مخالفت می‌کردند، با این حال، آثارش در میان عموم مردم محبوبیت زیادی پیدا کرد.
میراث اوستروفسکی در تئاتر روسیه یک مرجع عظیم است، زیرا او نقش صحنه را به‌عنوان آینه‌ای برای جامعه و ابزاری برای نقد اخلاقی بازتعریف کرد و به دنیای مردم ساده و عامه حضوری دراماتیک بی‌سابقه‌ای بخشید و گفتگویی پر جنب و جوش با ریتم زبان زنده و جزئیات روزمره را تنظیم کرد، که راه را برای مکاتب اجرای مدرن و برای نسل استانیسلافسکی و چخوف هموار کرد. به همین دلیل، نمایشنامه‌های او هنوز هم امروز در سراسر جهان به نمایش گذاشته می‌شوند و تخیل تئاتری را تغذیه کرده و تأثیر فرهنگی و فکری مستمر او را تثبیت می‌کنند.
پاول ملنیکوف: صدای دهقانان
پاول ایوانوویچ ملنیکوف (۱۸۱۸-۱۸۸۳)، نویسنده، مردم‌نگار و منتقد اجتماعی متولد نیژنی نووگورود، روسیه روستایی را به موضوع مورد علاقه و صدای اخلاقی خود تبدیل کرد. علیرغم اینکه او از خانواده‌ای نجیب‌زاده متولد شده بود، از وسوسه امتیاز دور ماند (شاید به این دلیل که خانواده‌اش از خانواده‌های نجیب‌زاده متواضع‌تبار بودند) و این در نزدیک شدن او به دهقانان، زندگی در میان آن‌ها و پرسه زدن در روستاهایشان نمایان شد، در حالی که به ضربان زندگی روزمره آن‌ها گوش می‌داد و آن را به ادبیاتی تبدیل می‌کرد که روایت را با مشاهده میدانی درمی‌آمیخت. به این ترتیب، آثار روایی او به آینه‌ای برای زندگی مردم این طبقه به حاشیه رانده شده تبدیل شد: آداب و رسوم، نگرانی‌ها، ارتباط آن‌ها با زمین و تغییرات اجتماعی گسترده‌ای که آن‌ها را درنوردیده بود.
ملنیکوف به دهقانان حضوری انسانی عمیق می‌بخشد که خلوص، حکمت و پیوندهایشان با طبیعت را نشان می‌دهد، بدون آنکه آن‌ها را خلاصه یا سطحی کند.
بینش او به وضوح در دو رمان مشهورش، «در جنگل‌ها» (۱۸۷۴) و «در کوه‌ها» (۱۸۷۹) متجلی می‌شود. رمان اول جزئیات جامعه روستایی را ثبت می‌کند که امواج نوسازی بر آن فشار می‌آورد: دهقانانی که بین حفظ سنت و انطباق با دنیایی که در حال تغییر است، معلق مانده‌اند، به زمین پیوندی محکم دارند، با این حال به بازتعریف جایگاه خود در جامعه‌ای که به‌طور فزاینده صنعتی و شهری می‌شود، سوق داده می‌شوند. رمان دوم نیز، زیر ذره‌بین اخلاقی تند، رابطه مبهم بین مالکان زمین و دهقانان را نشان می‌دهد: انحلال طبقه اربابان، افزایش خشم ستمدیدگان، و دو برادر که وفاداری به ارزش‌های روستایی از یک سو و وسوسه ثروت و جاه‌طلبی از سوی دیگر آن‌ها را به کشمکش می‌کشاند… و این استعاره‌ای است برای درگیری جاری آن زمان در سرزمین‌های روسیه، بین وجدان روستایی و ظهور ارزش‌های سودجویی.
ملنیکوف به دهقانان حضوری انسانی عمیق می‌بخشد که خلوص، حکمت و پیوندهایشان با طبیعت را نشان می‌دهد، بدون آنکه آن‌ها را خلاصه یا سطحی کند، علاوه بر این، رمانتیسم او با نقد هوشیاری متعادل شده است که به رنج، پیچیدگی‌های اخلاقی و ضعف انسانی اعتراف می‌کند. به همین دلیل، شخصیت‌های او از کلیشه‌ها فرار می‌کنند: انسان‌هایی از گوشت و خون که اشتباه می‌کنند و درست عمل می‌کنند و در مرزهای فقر و کرامت در برابر سرنوشت خود مقاومت می‌کنند.
علاوه بر سهم ادبی، او در کار خود به‌عنوان یک مردم‌نگار دقیق‌بین، سرآمد بود، لهجه‌ها، آیین‌ها، اعیاد و جلوه‌های دین‌داری مردمی را مستند کرد و آثار خود را به سوابق فرهنگی گرانبهایی تبدیل کرد که ریتم پنهان زندگی روستایی و عمق پیوند بین انسان و زمینش را آشکار می‌سازد. علیرغم شهرتی که در طول زندگی خود به دست آورد، نام او کم‌کم با تغییر سلیقه ادبی و تمایل آن به سمت جهان اشرافیت و نخبگان روشنفکر، و همچنین با پیشرفت روند شهرنشینی، محو شد و آثار غول‌های روایت بر تولیدات او غالب شد. با این حال، تأثیر او ریشه‌دار باقی ماند، زیرا افق‌های واقع‌گرایی روسیه را گسترش داد و به دهقانان صدا، چهره و کرامت روایی بخشید و علاوه بر این، کار او در حفظ لایه‌هایی از حافظه روستایی بود که در معرض خطر نابودی قرار داشتند.
یوگنی باراتینسکی: شاعر فلسفی
تعجبی ندارد که یوگنی آبراموویچ باراتینسکی (۱۸۰۰-۱۸۴۴) را «چهره فلسفی درخشان عصر طلایی روسیه» بنامند، او شاعری است که اندیشه را به سرود و قصیده تبدیل کرد، اما بدون اینکه معنایش را از دست بدهد. زندگی‌نامه او در ظاهر ممکن است طبیعی به نظر برسد: تولد نجیب‌زاده در تامبوف، اخراج زودهنگام از «لژیون پاژ» در پی یک رسوایی، خدمت سربازی در فنلاند، ازدواج با آناستازیا انگیلهارت، و سپس بازنشستگی با مجوز امپراتوری در سال ۱۸۲۶، که این یک زندگی مدنی منضبط را تشکیل داد که اساس آن مطالعه، مکاتبات و سرودن شعر بود. با این حال، در پشت این آرامش، سبکی سخت‌گیرانه و دقیقی وجود دارد که احساس را با استدلال آزمایش می‌کند و بیان و وضوح را ترجیح می‌دهد، تا جایی که تصویر او به‌عنوان «برجسته‌ترین شاعر فلسفی» در میان معاصران پوشکین تثبیت شد. شاید هیجان بزرگ پس از مرگ ناگهانی او در ناپل رخ داد، درست است که ستاره او در دهه چهل افول کرد و در آن زمان تقریباً به فراموشی سپرده شد، اما ظهور جریان نمادگرایی در روسیه او را دوباره به صحنه بازگرداند، و جایگاه انتقادی مستحکمی پیدا کرد، به‌ویژه به لطف قصیده‌های متأخرش.
میراث ادبی او ارزش عظیمی را حفظ کرد، زیرا سبکی شعری فکری و فلسفی را پایه‌گذاری کرد که با صداقت و پیچیدگی متمایز بود.
ارزش ذاتی آثار اولیه او، به‌ویژه قصیده‌های «ایدا» (۱۸۲۶) و «جشن رقص» (۱۸۲۸)، بیشتر در موضع شاعرانه نهفته است تا در ساختار داستان، احساس به‌عنوان فرضیه‌ای ارائه می‌شود که از طریق نحو و ساختار صحنه آزمایش می‌شود، در حالی که منظره طبیعی در فنلاند (به دلیل خدمت سربازی او در آنجا) به یک چارچوب اخلاقی تبدیل می‌شود نه صرفاً یک دکور زیبایی‌شناختی: از اینجا می‌توان درک کرد که آنچه برخی از معاصرانش آن را «سردی» می‌دانستند، به‌عنوان پرده‌ای پنهان‌کننده الگوی جدیدی از تفکر در روایت شاعرانه بود. در مرثیه‌های کوتاه، عقل یک گام به جلو می‌رود تا هیجان را در یک فرمول محاسبه‌شده بازسازی کند، همان‌طور که در مرثیه «درباره مرگ گوته» (۱۸۳۲) که الگویی برای قصیده‌ای است که بعد استدلالی و توانایی تصویری را ترکیب می‌کند. در سطح فنی، باراتینسکی چیزی را که می‌توان «جمله دوره‌ای طولانی» در شعر نامید، متبلور کرد، زیرا از توابع، معترضه و تأخیرهای دقیق از طریق چرخش میان سطرها استفاده می‌کند، در حالی که وزن انسجام ریتم را حفظ می‌کند زیرا نحو یک ابزار تحلیلی و ریتم یک مکانیسم اثباتی است.
علیرغم اهمیت بسیار زیادش در ادبیات روسیه، باراتینسکی به دلایلی به حاشیه رانده شد که برجسته‌ترین آن‌ها تأخیر در به رسمیت شناخته شدن او توسط محافل ادبی، علاوه بر تناقض آثارش با جریان‌های ادبی غالب در عصر او بود: علیرغم تأثیر واضحی که از رومانتیسم گرفته بود، شعر او کاملاً با این جنبش همخوانی نداشت، که این امر او را در موقعیتی متضاد قرار داد. علاوه بر این، باراتینسکی شاعری با طبیعت فکری عمیق بود، که این امر آثار او را نیازمند درکی پیچیده می‌کرد که احساس و عقل را ترکیب کند، و این همیشه با سلیقه خواننده آن زمان سازگار نبود. با این حال، میراث ادبی او ارزش عظیمی را حفظ کرد، زیرا سبکی شعری فکری و فلسفی را پایه‌گذاری کرد که با صداقت و پیچیدگی متمایز بود و هنوز هم توسط کسانی که عمق اندیشه و زیبایی بیان را در ادبیات ارج می‌نهند، مورد تقدیر است.
منبع: المجله 25 سپتامبر 2025
*شورش دکابریست‌ها (Восстание декабристов)در ۲۶ دسامبر ۱۸۲۵ و پس از درگذشت ناگهانی الکساندر یکم، امپراتور روسیه رخ داد. کنستانتین که وارث طبیعی الکساندر بود از پذیرش سلطنت خودداری کرده بود و در مقابل برادر کوچکترش نیکلای یکم بر تخت سلطنت جلوس کرد. در حالی که برخی از نظامیان به نیکلای سوگند وفاداری خورده بودند نیرویی متشکل از ۳۰۰۰ نفر سعی کردند تا به نفع کنستانتین کودتا کنند. کودتاگران حول مجلس جمع شده بودند و در این حین فرستاده امپراتور، میخائیل میلورادوویچ، ترور شد. سرانجام، نیروهای وفادار به نیکلای با آتش سنگین توپخانه علیه شورشیان آتش گشودند که موجب شد شورشیان متفرق شوند. نهایتاً پس از شکست کودتا، بسیاری از شورشیان محکوم به اعدام، زندان یا تبعید به سیبری شدند. پس از این واقعه کودتاگران به دکابریست‌ها (دسامبریست‌ها) معروف شدند.
درباره نویسنده
